Porijeklo srpske trobojke
Šta kažu stručnjaci – srpski i crnogorski istoričari:
1.“Februara 1835. godine u Srbiji je donešen Sretenjski Ustav kojim je bila propisana zastava Srbije. Radoš Ljušić (kod nas dobro poznati srpski istoričar) ovako piše u knjizi ”Kneževina Srbija (1830-1839)” (Beograd, 1986): „Sretenjskim Ustavom Srbija je postala ‘u pravleniju svom nezavisimo knjažestvo’, pa je kao takva dobila zastavu i grb. ‘Boja narodna srbska jeste otvoreno crvena, bela i čelikasto-ugasita’.”
Međutim sultan nije odobrio ovu zastavu nego je izdao ferman kojim je propisao kako će da izgleda srpska zastava. Piše Radoš Ljušić u istoj knjizi: “Ferman datiran decembra 1835. godine upućen je knezu i podunavskim vezirima, pašama, ajanima, vojvodama, kadijama i nadzornicima skela. On kaže da srpski narod ima pravo razvijati trobojnu zastavu na trgovačkim lađama koje mogu ploviti rekama i morem “u Carigrad dohodećim i tuda prolazećim”. Uz ferman, oni su dobili po jedan primerak zastave. Sada je zastava dobila nov raspored boja, za razliku od one koju je propisao Sretenjski ustav. Boje su bile vodoravno poređane: crvena, plava i bela.” (293. str)”
(„Nije narodna nego – sultanova trobojka!“, 14. oktobar 2011, Miroslav Ćosović)
2.“Zastave su u srednjem vijeku uvodile pojedine države kao i gradovi. Trobojnice se javljaju tek za vrijeme francuske revolucije (1789). Mađarska je uvela trobojnu zastavu 1848. Ljudevit Gaj je 1848. sastavio hrvatsku trobojku (crveno-bijelo-plavo) koja je slobodno upotrebljavana tek od 1860. godišta. Rusija je najprije, do 1897, imala crno-narandžasto-bijelu zastavu, a na prijedlog jedne državne komisije car Aleksandar je 1896. donio Ukaz, kojim je ustanovljena bijelo-plavo-crvena trobojka. Carski petrogradski puk imao je trobojku (bijelo-plavo-crvenu), koju je kao simbol zaštite uzela Karlovačka, a docnije i Beogradska mitropolija.
Fermanom turskoga sultana Mahmuda (1835) prvi put je u Srbiju uvedena trobojnica (crveno-plavo-bijela) “da se od visokog dževleta moga dade i srpskom narodu trobojnica barjak”. A sultanovim fermanom iz 1838. goda dodate su na zastavu na crvenom polju, kao simbol podaništva Turskoj, četiri zvijezde, a na plavom polju nacionalni grb. Osim toga, poznato je da je u vrijeme srpskoga ustanka bilo više različnijeh zastava (bijelo-zelena i druge).”
(„O CRNOGORSKIJEM ZASTAVAMA“, Milovan Radojević)
3. Čak se i u srpskoj “Vikipediji”, koja je, podśetimo, u člancima o istoriji najčešće nacionalistički pristrasno orijentisana, priznaju gore navedene činjenice:
“U sklopu prerastanja Srbije u državu, i postepenog osamostaljenja od Turske carevine knjaz Miloš je počeo da ističe zastavu. Protestima Rusije kod turskog Sultana, da mu zastava liči na francusku, knjaz se opravdavao time, da je zastavu isticao “samo đumruka radi”. Naravno kao i uvek uz svoje objašnjenje i izvinjenje poslao je vreću dukata Sultanu da ga umiri. Sultan je odlučio da srpsku zastavu definiše fermanom (ukazom). I tada je rekao da su srpske boje “crvena, plava i bela”. Za plavu boju upotrebljen je izraz “čelikasto plava”. Dok je ta boja poprimila krajnji raspored, u mnogome je menjana, ali su boje ostajale mahom iste.”
(„Srpska zastava“, srpska Vikipedija)
Današnju srpsku zastavu je, dakle, “dizajnirao” sultan Mahmud II 1835. godine! Ko je pročitao gore priložene tekstove shvatiće da nema mjesta sumnji. Inače, čuveni srpski istoričar Radoš Ljušić, koji, kao što smo viđeli, ne dovodi u pitanje ovu činjenicu, političar je nacionalističke orijentacije i član Napredne srpske stranke.
Što vi mislite o ovoj temi?
